خوشبختی
مروز عکسی از یکی از دوستانم دریافت کردم که نقله قولی از خورخه لوییس بورخس آورده بود. "بزرگترین گناهی که یک انسان می تواند مرتکب شود مرتکب شده ام.خوشبخت نبوده ام."نمی دانم این نقله قول صحت دارد یا نه ولی این جمله مرا به فکر انداخت.آیا ما به این جهان آمده ایم که خوشبخت باشیم یا نه جهان صرفا پلی است به جهان دیگر و محلی برای آزمایش .جایی که لحظه ای خوشبختی را لمس می کنی و لحظه ای بعد خودت را در اوج درد و نا امیدی میبینی. شاید خاصیت دنیا این است که خوشبختی دایمی را حس نکنی. صرفا باید مشخص شود که تو برای خوشبختی دایمی شایسته هستی یا نه.
این که خوشبختی چگونه به دست می آید همواره سوالی بوده که ذهن بشریت را درگیر کرده.این حس درونی است که ما را به آینده امیدوار می کند. خوشبختی وقتی بدست می آید که ما یاد بگیریم از مسیری که برای رسیدن به هدف طی می کنیم لذت ببریم و احساس رضایت بکنیم. این هدف باید ارزشمند و شایسته دفاع کردن باشد. هدفی که نتوانیم خودمان را برای جنگیدن برایش قانع کنیم نمی تواند رضایت بخش باشد. هر چه این هدف واضح تر باشد و شیرینی آن قابل درک تر باشد برای روح ما ارزشمند تر است.اهدافی که صرفا خیالی باشند و ما هیچ درکی از آن نداشته باشیم نمی توانند برای ما انگیزه قدرتمندی باشند.اگر بتوانیم آن هدف را تجسم کنیم و حلاوت آن را هر لحظه در مسیر حس کنیم می تواند شور و پیش برنده ای باشد برای حرکت رو به جلو.هم چون دونده ای که در هر قدم تلاش خود مدال طلا را بر گردن خود حس می کند. یا مادری که شیرینی داشتن فرزند و بزرگ کردن آن را هر آن در ذهن دارد. با هم چون عاشقی که شوق وصال و هم نشینی با معشوق او را از خود بیخود می کند.
کلنجار رفتن با ذهن که این مسیری که میرویم آیا به هدف می رسد و آیا هدفی انتخاب کرده ایم آیا واقعا ارزش تلاش دارد یا نه همچون سربالایی هستند که برای شتاب گرفتن در ادامه مسیر لازمند. برای پیدا کردن اهداف درست و متعالی باید وقت گذاشت. باید تفکر کرد. اگر مجموع قدرت روح ما و هدف بیشتر از مجموع خستگی و نا امیدی نباشد ما موجودی ایستا خواهیم شد که ترجیح می دهد به جای تلاش و زحمت برای رسیدن به هدف خودش را با کار های بیهوده سرگرم کند و از فکر کردن به هدف سر باز زند و سعی کند آن را فراموش کند.
این که در تاریخ و داستان ها خوانده ایم که بزرگانی بوده اند که حتی در مشکلات و سختی ها هم لطف خدا میدیده اند نشان دهنده آنست که هدف رسیدن به معبود برای آنان به قدری بزرگ بوده که سختی ها مشکلاتی که از سوی او بر آنان نازل شده نیز نمیدیدند.
نداشتن احساس خوشبختی نتیجه ی حسرت گذشته خوردن و یا ترس از آِینده است.در حالی که تنها حال در دست ماست.این که در زمان حال باشیم کار بسیار سختی است که رسیدن به این حال نیازمند روح و نفس قوی است. باید قبول کنیم با کسی که درگذشته بوده فرق داریم. ما تجربه های بیشتره نسبت به گذشته مان داریم. اگر هدفمان را با تفکر انتخاب کرده باشیم یا نه چه به خدا و آخرت اعتقاد داشته باشیم چه نداشته باشیم بهترین مسیری که می توانستم را انتخاب کردیم.
باید توجه داشت داشتن روح قدرتمند نیازمند تمرین است که حتی با تغییرات جهشی و جملات انگیزشی به صورت پایدار به دست نمی آید و نیازمند عزت نفس بالایی که باید برای داشتن آن تلاش کرد.
