New year's resolution

بعضی روزا تو سال یادآور گذر عمرن. مثل روز تولد آدم که یک عدد به سن آدم اضافه میکنه یا همین عید سال نویی که چند روز دیگه در پیش داریم. این روزا خیلی بیشتر از یه روزن. اندازه یک سال به نظر میان. چون تقریبا کل سالی که گذروندیم تو اون لحظه ها جلو چشم آدم میاد. درسته که تو اون لحظه ها معمولا اطراف آدم شلوغه و کلی برنامه براش داریم. ولی برا من همیشه یه حس عجیب هم باهاش عجین بوده. ترکیبی از یک حس ناراحت کننده که یه یک سال دیگه از عمرم گذشت، عمری که شاید دوست داشتم به شکل دیگه ای می گذشت و یک حس امیدوار کننده که یک سال جدید در پیش دارم که میتونم از نو توش قدم بذارم.

این روزا مثل یک پله می مونن. انگار از پله 97 میریم رو پله 98. انگار پامونو رو جای جدیدی میذاریم. جایی که برای اولین بار می تونیم روش بایستیم. بهش مثل یه فرصت نگاه میکنیم. مثل یه دفتر نو که میتونیم هر چی که دوست داریم توش بنویسیم. دفتری که هیچ موضوع و تم خاصی نداره و ما میتونیم هر جور که دوست داریم پرش کنیم. برا همین هم هست که همیشه سال نو رو با لباسای جدید شروع می کنیم. لباسایی که نگهشون داشتیم که برای سال جدید تنمون کنیم. چون فکر میکنیم که سال جدید یک سال دیگه است و ما تو سال جدید یه آدم دیگه ایم. 

این روزا به خودمون قول میدیم که آدم مدل 98 با آدم مدل 97 تفاوت داشته باشه. مثل ماشین ها که هر سال یک مدل جدیدتر براشون عرضه میشه البته اگه ماشینای ایرانی رو در نظر نگیریم. این قول و قرارا که ماها میذاریم برای سال جدید فقط مخصوص ما هم نیست. خارجیا به این قولا که نزدیکه سال به خودمون میدیم میگن New year's resolution. اونام مثل ما به خودشون قول میدن. وعده هایی که معمولا عملی نمیشه و خیلی زود فراموش میشه. آدم جدید قولای آدم قبلیو فراموش می کنه. مثل کاندیدای بعد انتخابات که فراموش میکنه کاندیدای قبل انتخابات خودش بوده و یه سری قول ها و وعده ها به مردم داده بوده. در نهایت به نظرم، این قولای آخر سال اگه بی حساب و کتاب باشه، بیشتر از این که کمک حال آدم سال جدید باشه، باعث کاهش اعتماد به نفس و عزت نفس آدم جدید میشه.