سفرِ شناختی

بعضی سفرها سیاحتی هستن، بعضیاشون زیارتی هستن ولی این سفری که من میخوام برم اسمشو میذارم سفر شناختی. حالا سفر شناختی یعنی چی؟! یعنی سفری که میخوام خودمو بهتر و بیشتر بشناسم. شخصیت و توانایی هام، ترس ها و ضعف هام، آرزوها و هدف هام رو دقیق تر بشناسم. سفری که قراره برای عالمی که اطرافم هست و خیلی ساده ازش میگذرم بیشتر وقت بذارم و در موردش قدری تفکر کنم. سفری که کمک میکنه کمی از دغدغه ها و فکرهای جور واجوری که پردازنده های ذهنمو همیشه 99 درصد مشغول میکنن و نمیذارن به مسائل مهم تری فکر کنم، فاصله بگیرم و به چیزهایی فکر کنم که ممکنه در طول عمر کمتر فرصتی برای اونها پیدا بشه. سفری که این امکان رو بهم میده تا در مورد انسان ها و روابطشون، تفاوت ها و شباهت هاشون، دلیل رضایت مندی و ناراحتیشون فکر کنم. سفری که در اون به مادیات و معنویات با ذره بین تفکر نگاه کنم.

به نظرم همه ما انسان هایی که در عصر پست مدرنیسم(!) با همه ی مقتضیاتش سِیر می کنیم، باید زمانی رو برای خودمون کنار بذاریم. عصری که در سیل پیام های کوتاه و مطالب بی بازده داریم غرق میشیم. خیلی ترسناکه که دیگه زمانی برای خودمون نداریم. زمانی که همه کارها و مسئله ها رو کنار بذاریم و خودمونو بیشتر بشناسیم.

مطمئن نیستم چقدر بتونم تو این سفر موفق باشم ولی مطئنم این سفر مراحل و مراتبی داره و تغییری اساسی به یک باره به دست نمیاد. همه چیز با زحمت و به تدریج به دست میاد. حتی از دیدگاه نوروساینسی هم اگه بخوایم بهش نگاه کنیم، خیلی طول میکشه که چیزهایی که در این چند سال عمر هاردوایر شده رو تغییر بدیم. اما اگر بخوام یک هدف برای این سفر بذارم، اون اینه که بعد این سفر دیگه خود سابقم رو نشناسم و تغییر ملموسی کرده باشم که این خودش شروع یه حرکته....