گفت و گو

پیدا کردن حرف مشترک گاهی خیلی کار سخت و پیچیده ای می شود. هر چه قدر هم سعی  می کنیم از بحث های تکراری و بیهوده دوری کنیم باز هم در نهایت به همون مباحث می رسیم و با حس بدی صحبت هامون رو تموم می کنیم.انگار تمام مسائلی که می توانیم راجع بهشان صحبت کنیم تو دایره همین چند تا بحث قرار می گیرد.  یه جورایی انگار دو طرف شرطی شدند هر دفعه که با هم صحبت کردند باید راجع به همون مسائل همیشگی هم بحث کنند. شاید هیچ کدومشون از بحث لذت نمی برند ولی در اعماق وجودشان لذتی از این که همان بحث همیشگی پیش آمده وجود دارد.

استفاده از قدرت سکوت هم مسئله ای هست که خیلی نیازمند بررسی و تامل هست. مثلا گاهی انقدر دو طرف به سکوت روی می آورند که دیگر از رابطه شان چیزی باقی نمی ماند و گاهی انقدر از سکوت گریزانند که هم توان دو طرف زایل می شود و هم از کیفیت و لذت گفت و گو کاسته می شود. تا زمانی که قدرت سکوت را نشناسیم و نتوانیم از آن بهره بگیریم از لذت گفت و گو هم بهره مند نخواهیم شد.

سکوت برای درون گرا ها اهمیت بیشتری پیدا می کند چون درونگرا ها قدرت شان را از سکوت می گیرند و باید بتوانند از این سلاحشان بیشترین استفاده را ببرند. وقتی از سکوت صحبت می کنیم باید نحوه ی استفاده از آن را هم آشنا باشیم. اگر این سکوت باعث شود که از قدرت تاثیرگذاری ما کاسته شود، در اصل سکوت بر علیه ما عمل می کند. مثلا در جلسه ای که نظر اعضا خواسته می شود که نظرشان را بیان کنند اگر تنها سکوت کنیم خودمان را انزوا کرده ایم و میدان را به کسانی واگذار کرده ایم که تنها به دلیل صحبت کردن و اعتماد به نفس بالا جلسه را به پیش می برند. یکی از چیز هایی بیشتر از هر چیز دیگری مرا آزار می دهد این است که کسی صرفا به خاطر این که بهتر صحبت می کند شایسته تر به نظر برسد. این سخنرانی تد بسیار زیبا از خانم سوزان کین خیلی زیبا این مسائل مربوط به درون گرا ها را توضیح می دهد.

من نمی دانم که چقدر می توانیم در خودمان تغییر ایجاد کنیم ولی مطمئنم ناامید شدن گزینه ی معقولی نیست.